کبر مزمن

من مانده ام این خاطره ها را چه کسی
در قاب دلت نشانده ، مثل قفسی.
زندانی آن شدی شبی بهت آور
آلوده ی این سکوت بی هم نفسی
.
درگیر شدی به آرزویی مبهم
افسون شده ی نگاه ترد هوسی
.
آغشته شدی شبی به کبری مزمن
از قصه ی نمرودبخوان تا مگسی
.
آزرده وبی حاصل وتنها که شدی
فریاد نزن که نیست فریادرسی
.
 

                                                        شعر از  مصطفی رحیمی نیا