خدا....
خدایاعشق من رفته ،دلم از غم شده داغون
دلم تنگه واسش اما ،نموندش پای قولامون
خدایا من تو این دنیا چرا خیری نمیبینم؟
نخواستی پیشمن باشه،دیگه اونو نمیبینم
خدایا دردمو میگم که بین خودمون باشه
دلم تنگه واسش اما به عشقمون نگفت باشه
خدا طاقت ندارم من،بهم میگه تحمل کن
بغضم ترکید جلوش اما بازم میگه تحمل کن
خداحافظ گل نازم با اشکام پای تو موندم
خداحافظ،واسم سخته،دیگه پیشت نمیمونم...
عزیزم
عزیز من گریه نکن رسم زمونه همینه
قسم به این بغض صدات عشقت تو قلبم میمونه
دل کندن از نگاه تو سخته عزیزم بخدا
گریه نکن بزار برو طاقت ندارم بخدا
اسممو هی صدا نکن باید برم مهربونم
تقصیر من نیست بخدا ، نشد که پیشت بمونم
وقتی میگی نرو بمون آه از دلم کنده میشه
وقتی نمیشه بمونم غم تو دلم زنده میشه
تقصیر من نیست بخدا،خدا نخواست باهم باشیم
خدا نخواست کنار هم همیشه مال هم باشیم
اشکاتو پاک کن گل من ،دارم میرم یواش یواش
خداحافظ عزیز من ،دیگه به فکر من نباش . . .
تقدیم به زنده یاد عسل بدیعی
این شعر از طرف مریم حیدرزاده و تمامی دوستداران عسل بدیعی تقدیم به روح پاکش
بخواب آروم عسل بانو
که بی تو ساکته اینجا
ولی راحت شدی انگار
از این بی رحمی دنیا
بخواب آروم و بی غصه
کی این درد و یادش میره ؟
سکانس آخرت این
نیست
کسی جات و نمیگیره
لالالالا بخواب اما
روزای بی عسل سخته
با پرواز
پر از دردت
بهار از یادمون رفته
تو با “پروانه ای در مه”
تو با “دستای
آلوده”
عسل بودی،عسل موندی
واسه رفتن ولی زوده
روحش شاد و یادش گرامی
m.jpg)
نگو با من
نگو بامن، نگو شعرت گناه است
که این احساس من عصیان غمهاست
.
خروش کهنه زخم یاد دیروز
نوای بی وفایی های فرداست
.
نگو بامن ،نگو دیوانه ای تو
چه باید، عشق مجنون خواهد ازمن
وجودم بنده و تسخیر عشق است
زمن نامی زمن میباشد ازمن
.
نگو باشد جهنم خانۀ تو
چو عریان باشد این اشعار گستاخ
نترسانم جهنم هیچ باشد
به پیش این سیه پندار گستاخ
.
من آن دیوانۀ رویای مرگم
در این شبها شرر انداز نورم
نمیترسم ز عریانی ز عصیان
من آن بیتاب خلوتگاه گورم
.
چه میدانی تو این افسانه را چیست
کجا بیتاب رویی بوده ای تو
نلرزیده دل سنگت ز چشمی
کجا در بند مویی بوده ای تو
.
بگو کی لمس دستان ظریفی
تنت در آتش عصیان کشیده
لبانت از لب دلدار مستی
کجا گل بوسه های عشق چیده
.
مرا با این گنه کاری جهانم
هم از دوزخ بری باشد هم از عشق
من از ایمان و دینم بر نتابم
بود شادی ام از عشق و غم از عشق.
شعر از بابک چترایی
عشق نامه
از جمله ی عشق واژه میگیرد عشق
از ساقیِ عشق باده میگیرد عشق
.
لب از لبِ عشق گیر و آرام بگیر
ناگه ز رُخَت زبانه میگیرد عشق
.
صد بار تو را اگر چه تعمید دهند
بی عشق تو را بهانه میگیرد عشق
.
درمکتبِ عشق مشقِ ما نیست جزاین
کز عشق فقط جوانه میگیرد عشق
.
دشوار رسی اگر چه بر درگهِ عشق
برخیز، که بر تو ساده میگیردعشق
.
آنقدر شوم به عشق در مسلخِ عشق
تا پیش کشم هر انچه میگیرد عشق
.
آنگه که گرفت خوشدلم یاد کنید
چون عشق ز قلبِ خسته میگیرد عشق
.
شعر از امید داوری
کبر مزمن
من مانده ام این خاطره ها را چه کسی
در قاب دلت نشانده ، مثل قفسی.
زندانی آن شدی شبی بهت آور
آلوده ی این سکوت بی هم نفسی
.
درگیر شدی به آرزویی مبهم
افسون شده ی نگاه ترد هوسی
.
آغشته شدی شبی به کبری مزمن
از قصه ی نمرودبخوان تا مگسی
.
آزرده وبی حاصل وتنها که شدی
فریاد نزن که نیست فریادرسی
.
شعر از مصطفی رحیمی نیا